Mentres escribo na soidade do meu cuarto, empardece sobre os tellados a cidade. Gústame contemplala a estas horas, cando a escuridade o inunda todo, ocultando as formas e as cores, ata deixar visibles só os contornos das cousas. Entre tantas sombras, unicamente salientan as rúas, semellantes a ríos de luz morna, e os rectángulos iluminados das fiestras, que se irán apagando conforme a noite avance, como tamén acabará por apagarse a miña.
Pero o que de verdade me atrae é mirar ao lonxe, máis alá dos edificios e das altas grúas do porto, e determe no distante mar de augas escuras que se estende ata xuntarse coa negrura azulada do ceo. Un mar que me trae á memoria o que vía todas as noites desde o balcón da casa de Viveiro, aínda que alí se atopaba moito máis preto e o seu rumor rítmico e inacabable me acompañaba a todas horas.
Viveiro e os días de agosto xa son só unha lembranza. E agora, conforme o tempo me afasta deles sen remedio, vexo con claridade que alí quedou abandonada a rapaza atolada e infantil que eu era, aínda que daquela non fose consciente diso e me tivese xa por unha moza maior. E non o digo pola intimidade que cheguei a ter con Daniel, que tamén foi importante, coa descuberta de tantas sensacións que nunca experimentara ata daquela, senón polo terremoto que me cambiou a vida e fixo que a miña apaixonada relación, coma tantas outras cousas que eu cría esenciais, quedase arrombada nun deses recantos esquecidos da memoria.
Ben sei que se este caderno fose o típico diario adolescente, como os que tantas veces teño lido en novelas xuvenís, eu agora tería que contar aquí as horas intensas que vivín con Daniel. Ata este verán, as miñas experiencias amorosas limitábanse aos bicos inocentes con Fran e aos abrazos fugaces que nos dabamos ao anoitecer cando escapabamos ata o paseo marítimo. Con Daniel todo ocorreu doutro xeito, xa desde a primeira tarde en que nos coñecemos. Unha relación directa e sincera, quizais porque os dous sabiamos de antemán que o mes de agosto sería brillante e efémero coma as estrelas fugaces, e que debiamos aproveitar o tempo que o azar nos ofrecía de xeito gratuíto.
Debeu de ser esa sensación de fugacidade a que nos levou aquela noite á praia de Covas, mentres os outros da panda pensaban que andabamos perdidos entre tanta xente como había no baile da festa. Daquelas horas lembro especialmente o ruído das ondas, indo e vindo incansables, como ían e viñan as mans de Daniel explorando o meu corpo, e as miñas o seu, ao tempo que nos bixabamos cunha paixón que ata entón nunca experimentara. Daquela, cando os dous abandonamos felices a praia, de volta para a festa que inundaba as rúas da vila, eu non podía saber que me agardaban outros acontecementos que me sacudirían de golpe, facendo aflorar no meu interior enerxías secretas que nin tan sequera imaxinara.
Que estraña é a vida! Mírome agora no espello e contemplo a mesma Sara de hai dous meses, cando acababa de facer os dezaseis anos. Aparentemente, nada mudou en min; pero por dentro noto que son outra e que vexo de forma moi distinta a realidade. Eu xa escoitara dicir que hai feitos que che cambian a vida, experiencias que marcan unha fronteira dentro de ti, un antes e un despois que en nada se parecen; pero sempre pensei que esas non pasaban de ser frases máis propias de novelas ou películas, algo que nunca tería nada que ver comigo. Ata este verán...
"Noite de voraces sombras", Agustín Fernández Paz.
De ti no quedan más
que estos fragmentos rotos.
Que alguien los recoja con amor, te deseo,
los tenga junto a sí y no los deje
totalmente morir en esta noche
de voraces sombras, donde tú ya indefenso
todavía palpitas.
"Fragmentos de un libro futuro", José Ángel Valente.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario