sábado, 25 de diciembre de 2010

Xmas.

No quiero un montón de cosas por navidad,
sólo hay una cosa que necesito.
No me importan los regalos
debajo del árbol de navidad.
No voy a pedir mucho esta navidad,
ni siquiera desearé nieve.
Sólo me quedaré esperando
debajo del muérdago
Porque sólo te quiero a ti esta noche,
abrazándote a mí tan fuerte...
¿Qué más puedo hacer?
Sólo te quiero para mí,
más de lo que te lo podrías imaginar.
Todo lo que quiero por navidad,
es a ti.



Un grupo de velas
están parpadeando en mí.
¡Oh, parpadean y fluyen!
Y yo estoy aquí despierta esperando
a todos aquellos candelabros de esperanza.
Como algún Elvis cantando borracho voy desafinando,
cantando tal y como siempre te amé, cariño...
y siempre lo haré.
Aquellas luces de navidad iluminan la calle,
allá abajo donde el mar y la ciudad se encuentran.
Quizá todos tus problemas pronto desaparezcan...
Entonces todos mis problemas se habrán ido.
¡Oh, luces de navidad, sigan brillando!



Una muy feliz navidad,
y un feliz año nuevo...
Para el que está cerca y el querido,
el viejo y el joven.
Para los ricos y los pobres
(el mundo está tan mal repartido...).
Para el negro y el blanco,
al amarillo y a los rojos
(que se paren todas las luchas)
Una muy feliz navidad,
y un feliz año nuevo:
Esperemos que sea uno bueno,
sin ningún miedo.

jueves, 23 de diciembre de 2010

Pluma, papel y sentimiento.



"¿Qué tiene tu veneno que me quita la vida sólo con un beso
y me lleva a la luna y me ofrece la droga que todo lo cura?
Dependencia bendita; invisible cadena que me ata a la vida,
y en momentos oscuros palmadita en la espalda y ya estoy más seguro.

Se me ponen si me besas rojitas las orejas.

Pon carita de pena que ya sabes que haré todo lo que tú quieras.
Ojos de luna llena: tu mirada es de fuego y mi cuerpo de cera.
tú eres mi verso, pluma, papel y sentimiento;
la noche yo, y tú la luna; tú la cerveza y yo la espuma.

Se me ponen si me besas rojitas las orejas.

Tengo ronca el alma de quererte
en esta soledad llena que me ahoga;
tengo los ojos llenos de luz de imaginarte
y tengo los ojos ciegos de no verte;
tengo mi cuerpo abandonado al abandono
y tengo mi cuerpo tiritando de no poder tocarte;
tengo la voz tosca de hablar con tanta gente
y tengo la voz preciosa de cantarte;
tengo las manos agrietadas de la escarcha
y tengo las manos suaves de en el cielo acariciarte;
tengo soledad, luz, alegría, tristeza,
rebeldías, amor, sonrisas y lágrimas...

Y también te tengo a ti, preciosa,
caminando por las venas con mi sangre."

Manolo Chinato ("Rojitas").


viernes, 3 de diciembre de 2010

And the tears come streaming down your face when you lose something you can't replace.

Te doy mis dedos, te doy mis manos, te doy mis pies, te doy mi espalda, te doy mis piernas, te doy mis mejillas, te doy mi pelo, te doy mi nariz, te doy mis orejas, te doy mi boca, te doy mi corazón, te doy mis ojos,


te doy todo lo que es mío,



te doy a mí misma.

Cuando lo intentas todo pero no tienes éxito.
Cuando obtienes lo que quieres pero no lo que necesitas.
Cuando te sientes tan cansado pero no puedes dormir,
atascado en marcha atrás.

Las lágrimas caen por tu rostro
cuando pierdes algo que no puedes reemplazar.
Cuando amas a alguien pero se desperdicia,
¿podría ser peor?
Las luces te guiarán a casa
Y encenderán tus huesos.

Cuando estás muy enamorado como para dejarlo pasar,
pero si nunca lo intentas,
nunca sabrás lo que realmente vales.
Las luces te guiarán a casa
Y encenderán tus huesos.

Las lágrimas caen por tu rostro,
cuando pierdes algo que no puedes reemplazar.
Las lágrimas caen por tu rostro.
Las lágrimas caen por tu rostro.
Las lágrimas caen por tu rostro

jueves, 25 de noviembre de 2010

Escapa, que la vida se acaba.



El 25 de Noviembre es el Día Internacional de la Eliminación de la Violencia Contra la Mujer (DIEVCM) desde el 17 de diciembre de 1999, por la muerte de las hermanas Mirabal, tres activistas dominicanas: Patria, Minerva y María Teresa. Estas mujeres dedicaron gran parte de su corta vida a luchar por la libertad política de su país, oponiéndose firmemente a una de las tiranías más opresoras y duras que tenía Latinoamérica: la de Rafael Leónidas Trujillo, protagonista de uno de los más acusados cultos a la personalidad del siglo XX, que arrebató casi toda la fortuna a su familia cuando llegó al poder. A causa de su persistente actividad rebelde, fueron encarceladas y torturadas en no pocas ocasiones, a pesar de los cual decidieron continuar luchando con el único objetivo de acabar con la dictadura. Cuando Trujillo comprobó que la cárcel no era suficiente para detener aquella actividad clandestina, decidió acabar con ellas. Cinco miembros del Servicio de Inteligencia Militar (de la cual tenían poca) detuvieron el jeep en el que regresaban de la prisión, las introdujeron a empujones en un coche y las llevaron a un lugar previamente escogido. Eran aproximadamente las 19:30. Allí las mataron a golpes y colocaron sus cadáveres en el jeep, antes de arrojarlo por el precipicio. Ciriaco de la Rosa, uno de los asesinos, contaría más tarde: «Después de apresarlas, las condujimos al sitio cerca del abismo, donde ordené a Rojas Lora que cogiera palos y se llevara a una de las muchachas. Cumplió la orden en el acto y se llevó a una de ellas, la de las trenzas largas (María Teresa). Alfonso Cruz Valerio eligió a la más alta (Minerva), yo elegí a la más bajita y gordita (Patria) y Malleta, al chofer, Rufino de La Cruz. Ordené a cada uno que se internara en un cañaveral a orillas de la carretera, separadas todas para que las víctimas no presenciaran la ejecución de cada una de ellas […] Traté de evitar este horrendo crimen, pero no pude, porque tenía órdenes directas de Trujillo y Johnny Abbes García. De lo contrario, nos hubieran liquidado a todos». (información recopilada de http://www.abc.es/20091125/nacional-sucesos/mirabal-hemeroteca-200911251353.html).

Hay cientos de casos de violencia de género contra mujeres en el mundo, sin ir más lejos, en lo que llevamos de 2010, en España hubo 64 casos notificados. Un caso, por ejemplo, del 21/01/2010, es el de una mujer de 36 años que murió al recibir al menos 20 puñaladas por su ex pareja en Madrid. El hombre que la asesinó tenía 32 años, de nacionalidad española (al igual que la mujer), y fue detenido por la Guardia Civil el mismo día del delito en el piso en el que han ocurrido los hechos, poco después de haber encontrado a la mujer. Cuando los facultativos llegaron, encontraron a la víctima desangrándose, y en parada cardiorrespiratoria, de la que los facultativos la intentaron reanimar, sin éxito. Las cuchilladas más graves afectaban al cuello, con apertura de la vía respiratoria, y al sexto espacio intercostal, con probable afectación al corazón. Estas dos heridas eran mortales de necesidad. El instituto armado confirmó que no existían denuncias por malos tratos entre la pareja, ni órdenes de alejamiento, por lo que se puede suponer que la mujer no pudo denunciar, no pudo escapar, no pudo romper la jaula... puede que por el miedo.
¿Cuándo se acabará?



Cuando sientes frío en la mirada, cuando alguien ha roto tu sonrisa de cristal y tu carita de porcelana se acuerda de su mano de metal ya es hora de empezar a andar, se acabaron las lágrimas. Rompe tu jaula.
Cuatro primaveras calladas. Las losas se callan, no saben decir na'. Sientes las espinas que se clavan pinchando bien adentro, donde duele más. Ya es hora de empezar a andar, se acabaron las lagrimas. ¡Rompe tu jaula ya!
Mira: escapa, que la vida se acaba, que los sueños se gastan y los minutos se marchan. Salta, que la calma te abraza, los momentos se pasan y se te rompe el alma.
Cuando sientes que nunca lo extrañas, y la lluvia cae castigando la ciudad, que las gotas no calan tu alma, sus marcas en tus ojos y tus escudos no podrán remar. De nada vale ya llorar, se acabaron las lágrimas. Sientes que ya no hay marcha atrás. ¡Rompe tu jaula ya!
Mira: escapa, que la vida se acaba, que los sueños se gastan y los minutos se marchan. Salta, que la calma te abraza, los momentos se pasan y se te rompe el alma.
Y siente la llamada de la libertad, rompe las cadenas que te hacen llorar. Corretela, monta y no lo pienses más. ¡Salta, ríe, baila!
Escapa, que la vida se acaba, que los sueños se gastan y los minutos se marchan. Salta, que la calma te abraza, los momentos se pasan y se te rompe el alma... Escapa.

martes, 9 de noviembre de 2010

Cantar es disparar contra el olvido, vivir sin ti es dormir en la estación.



Mentres escribo na soidade do meu cuarto, empardece sobre os tellados a cidade. Gústame contemplala a estas   horas, cando a escuridade o inunda todo, ocultando as formas e as cores, ata deixar visibles só os contornos das cousas. Entre tantas sombras, unicamente salientan as rúas, semellantes a ríos de luz morna, e os rectángulos iluminados das fiestras, que se irán apagando conforme a noite avance, como tamén acabará por apagarse a miña.
Pero o que de verdade me atrae é mirar ao lonxe, máis alá dos edificios e das altas grúas do porto, e determe no distante mar de augas escuras que se estende ata xuntarse coa negrura azulada do ceo. Un mar que me trae á memoria o que vía todas as noites desde o balcón da casa de Viveiro, aínda que alí se atopaba moito máis preto e o seu rumor rítmico e inacabable me acompañaba a todas horas.

Viveiro e os días de agosto xa son só unha lembranza. E agora, conforme o tempo me afasta deles sen remedio, vexo con claridade que alí quedou abandonada a rapaza atolada e infantil que eu era, aínda que daquela non fose consciente diso e me tivese xa por unha moza maior. E non o digo pola intimidade que cheguei a ter con Daniel, que tamén foi importante, coa descuberta de tantas sensacións que nunca experimentara ata daquela, senón polo terremoto que me cambiou a vida e fixo que a miña apaixonada relación, coma tantas outras cousas que eu cría esenciais, quedase arrombada nun deses recantos esquecidos da memoria.
Ben sei que se este caderno fose o típico diario adolescente, como os que tantas veces teño lido en novelas xuvenís, eu agora tería que contar aquí as horas intensas que vivín con Daniel. Ata este verán, as miñas experiencias amorosas limitábanse aos bicos inocentes con Fran e aos abrazos fugaces que nos dabamos ao anoitecer cando escapabamos ata o paseo marítimo. Con Daniel todo ocorreu doutro xeito, xa desde a primeira tarde en que nos coñecemos. Unha relación directa e sincera, quizais porque os dous sabiamos de antemán que o mes de agosto sería brillante e efémero coma as estrelas fugaces, e que debiamos aproveitar o tempo que o azar nos ofrecía de xeito gratuíto.

Debeu de ser esa sensación de fugacidade a que nos levou aquela noite á praia de Covas, mentres os outros da panda pensaban que andabamos perdidos entre tanta xente como había no baile da festa. Daquelas horas lembro especialmente o ruído das ondas, indo e vindo incansables, como ían e viñan as mans de Daniel explorando o meu corpo, e as miñas o seu, ao tempo que nos bixabamos cunha paixón que ata entón nunca experimentara. Daquela, cando os dous abandonamos felices a praia, de volta para a festa que inundaba as rúas da vila, eu non podía saber que me agardaban outros acontecementos que me sacudirían de golpe, facendo aflorar no meu interior enerxías secretas que nin tan sequera imaxinara.
Que estraña é a vida! Mírome agora no espello e contemplo a mesma Sara de hai dous meses, cando acababa de facer os dezaseis anos. Aparentemente, nada mudou en min; pero por dentro noto que son outra e que vexo de forma moi distinta a realidade. Eu xa escoitara dicir que hai feitos que che cambian a vida, experiencias que marcan unha fronteira dentro de ti, un antes e un despois que en nada se parecen; pero sempre pensei que esas non pasaban de ser frases máis propias de novelas ou películas, algo que nunca tería nada que ver comigo. Ata este verán...


"Noite de voraces sombras", Agustín Fernández Paz.






De ti no quedan más
que estos fragmentos rotos.

Que alguien los recoja con amor, te deseo,
los tenga junto a sí y no los deje
totalmente morir en esta noche
de voraces sombras, donde tú ya indefenso
todavía palpitas.

"Fragmentos de un libro futuro", José Ángel Valente.

sábado, 6 de noviembre de 2010

Bring it back, bring it back.

- Ti cres que se dá de conta...?
- Non é dos que se deixan enganar polas apariencias. Ve por baixo da superficie. Sabes? [...] Non hai moitos que distingan entre o que parecen as cousas e o que son.
- Ben sei. Eu parezo un Cocoliso, un monstro pelado, pero no fondo síntome unha rapaza coma as outras. Quero que Miguel me bique, pero non na meixela, senón enguedellando a súa lingua na miña. Que me morda coma se fose un vampiro... que... ¿patético, non, isto de querer pillar o ceo cos pés?
- Ves? Niso non estou de acordo coa túa avoa -di Poch moi serio-. Só intentando pillar o ceo cos pés chegas algunha vez a coller uns farrapiños de nube coas mans.
Pola noite soño con Miguel. Eu teño o gorro quitado e el vaime acariciando a cabeza moi amodo, faime coma cóxegas que se transforman nun calafrío que me sobe por todo o corpo. Logo as súas mans van baixando polos ombros e por debaixo do xersei ata chegar aos peitos. Non sei que pasa despois porque acordo. Estou toda mollada. O soño liscou e Miguel non está aquí. Hai que ver como magoa isto os xeonllos e todo o demais.

"A banda sen futuro", Marilar Aleixandre.



'cause falling in love
is so hard on the knees

Aerosmith.

sábado, 30 de octubre de 2010

"Gracias por devolvernos la esperanza, Néstor"


He de reconocer que de política mucho no sé, por no decir casi nada; pero eso no me impide poder decir que, cuando me enteré que Nestor Kirchner, ex-presidente de Argentina, falleció, me quedé ojiplática, anonadada, asustada. Lo primero que se me vino a la cabeza fue: Tiene que ser una broma. Pero no, no lo era.
Néstor Kirchner nació en Río Gallegos (Santa Cruz) en 1950, y ya desde joven participó en el movimiento justicialista como miembro de la Juventud Peronista. Estudió Derecho en La Plata y se recibió de la carrera en 1976. Cuando vuelve la democracia en Argentina en 1983, Kirchner es nombrado funcionario del gobierno provincial, y desde fines de 1983 hasta julio de 1984 fue presidente de la Caja de Prevención Social de la provincia, aunque tuvo que renunciar por el gobernador a causa de una disputa sobre política financiera. Este incidente fue el primer paso de Kirchner hacia el inicio de su carrera política.
Fue Presidente de la Nación Argentina de 2003 a 2007, y desde 2007, su mujer, Cristina Fernández de Kirchner, es la actual Presidenta de la Nación Argentina. También fue intendente de Río Gallegos de 1987 a 1991, Gobernador de Santa Cruz de 1991 a 2003, y además, Diputado de la Nación Argentina desde el 10 de diciembre de 2009 y Secretario general de la Unasur desde el 4 de mayo de 2010, hasta el día de su muerte.
Cuando Néstor asumió la presidencia de nuestro país en 2003, Argentina estaba al borde de la bancarrota: no había trabajo, no había crédito, no había producción; pero a partir de 2009 (después de 4 años de presidencia de Néstor y 3 de Cristina), según el banco mundial, Argentina es el país con el mayor Producto Interior Bruto por habitante de América Latina. 
En 2003, había mucha gente cartoneando en la calle, con hambre y pobreza; hoy, bajaron dramáticamente los índices de indigencia. 
Después del corralito en Argentina, había muchísima desocupación laboral; ahora, eso cambió radicalmente.
Argentina estaba dominada por Estados Unidos y por las Organizaciones Internacionales de Crédito; después de asumir Kirchner, bajó dramáticamente el peso del pago de los intereses de la deuda respecto al presupuesto.
Antes había una política social inexistente, debido a que había una recaudación solamente del 18% del PIB; ahora, hay un 27%, por lo tanto, hoy en Argentina es posible hacer una Asignación Universal por Hijo, es decir, se darán 220$ por hijo y 880$ por hijo con discapacidad a las familias, obligándoles a llevar a sus hijos al colegio y a cumplir un control sanitario y un Plan de Vacunación, mientras que en Europa y EEUU hay miles y millones de dólares que se le da a los bancos. Esto hace que haya un importantísimo aumento del mercado interno, implicando un aumento de consumo y que la rueda de la economía ruede, valga la redundancia.
Durante el gobierno de Fernando de la Rúa, anterior a Duhalde, hubo una reducción de la jubilación de un 13%; NK hizo una ley que obligaba a aumentar la jubilación todos los años, y además, le dio la jubilación a 2.400.000 de personas que no tenían derecho a ella.
Después de la dictadura militar de Argentina hubo algunos juicios que el ex-presidente Eduardo Duhalde quería pararlos, enterrar el pasado; pero Kirchner le dio la vuelta, y siguió adelante con los juicios a todos los militares que violaron los derechos humanos durante la dictadura, y a todos los dirigentes (sin perdón de la palabra:) hijos puta. También abrió la ESMA, museo que honra la memoria de los asesinados, y obligó a descolgar el cuadro de Videla del colegio militar porque era una foto de una persona que no merecía ser honrada.
Y además de todo esto, e incluso dejando pasar el etcétera que falta, Néstor Kirchner trabajó como pocos, por no decir como nadie, por la integración y la unidad latinoamericana, y conjuntamente con el resto de los líderes latinoamericanos por la democracia.


"En lo que a mí respecta, y por lo que he vivido, fue uno de los políticos más importantes de las últimas décadas. Cívicamente corajudo y con vergüenza política, capaz de enfrentar ciertas cosas con lenguaje directo, un poco a cara de perro, campechano, y a veces remando en situaciones muy complicadas, muy duras. Me impresionó mucho cuando hizo bajar los retratos. Me pareció una forma de simbolizar el inconsciente de un país de manera viril y frontal. Y eso me dio la pauta de que había algo ahí que tenía que ver con la decisión, con la ejecutividad, con ver las cosas con perspectiva. Cuando pidió que descolgaran el cuadro de Videla fue la primera vez que como habitante de esta Argentina en la que envejecí viendo presidentes cagones, cobardes, mentirosos y truchos, vi a un tipo que se puso los pantalones y dijo lo que tenía que decir. ¿Por qué? Porque él era el comandante en jefe de las Fuerzas Armadas. Vi en situaciones similares a presidentes como Alfonsín o De la Rúa arrugar hasta la médula. Kirchner era un animal político de verdad: tenía el instinto y la capacidad de piloto automático de navegar en medio de tormentas [...]. " - Federico Luppi.





Gracias, Néstor. Nunca te olvidaremos.
Y fuerza para Máximo, Florencia y Cristina, a la que ahora más que nunca apoyamos todos (bueno, lamentablemente, casi).





Martina.
(PD: Gracias, papá y mamá, por la educación que me dan y todo lo que me enseñan. Que sepan, que es muy importante para mí todo lo que hacen, todo lo que dicen. Que sepan, que los admiro mucho, y estoy muy agradecida de tener unos padres como los que tengo. Gracias. No puedo decir nada más que eso.)

jueves, 28 de octubre de 2010

Deseo haber dicho casi todo la última vez que te vi...



¿He dicho que te necesito?
¿He dicho que te quiero?
Si no lo hice soy un tonto, ya ves..

Sé que no te puedes quedar,
pero desearía que lo hicieras.

Tú eres todo lo que veo.

De verdad que desearía que lo hicieras.

Quédate conmigo,
sólo respiremos.

domingo, 24 de octubre de 2010

Mi corazón se abre a tu voz



When these pillars get pulled down
It will be you who wears the crown
and I'll owe everything to you

How much pain has cracked your soul?
How much love would make you whole?
You're my guiding lightning strike

I can't find the words to say
They're overdue
I've travelled half the world to say
I belong to you

Then she attacks me like a Leo
When my heart is split like Rio
But, I assure you my debts are real

I can't find the words to say
When I'm confused
I travelled half the world to say
You are my mu-se

Responds, responds a ma tendresse
Verse-moi, verse-moi l'ivresse
Responds a ma tendresse
Responds a ma tendresse

AH! verse-moi l'ivresse
verse-moi, verse-moi l'ivresse
Responds a ma tendresse
Responds a ma tendresse

AH! Verse-moi l'ivresse

I belong
I belong to you

I can't find the words to say
they're overdue
I've travelled half the world to say
I belong to you

viernes, 15 de octubre de 2010

Te quiero igual.



Flaca, no me claves tus puñales por la espalda

tan profundo no me duelen, no me hacen mal.

Lejos en el centro de la tierra las raíces del amor
donde estaban quedarán.

Entre "no me olvides" me dejé nuestros abriles olvidados
en el fondo del placar del cuarto de invitados
eran tiempos dorados un pasado mejor.

Aunque casi me equivoco y te digo poco a poco no me mientas
no me digas la verdad no te quedes callada
no levantes la voz ni me pidas perdón.

Aunque casi te confieso que también he sido un perro compañero
un perro ideal que aprendió a ladrar
y a volver al hogar para poder comer.

Flaca, no me claves tus puñales por la espalda,
tan profundo 
no me duelen, no me hacen mal.

Lejos en el centro de la tierra las raíces del amor
donde estaban 
quedarán.

martes, 12 de octubre de 2010

¿Realmente hay algo para celebrar hoy?


El 12 de octubre de 1492, Cristobal Colón llegó a América, pensando que había llegado a la India. Había indios viviendo en esas tierras. Hacia ellos hubo violencia (tanto sexual como de agresión física), esclavización, imposición de culturas y lenguas... ¿Colón descubrió América, o simplemente se enteró de que existía? ¿Qué es lo que hay que celebrar?

¿Qué hago con esta sangre de dos sangres?
¿Qué hago con el silicio que me habita?
¿Qué hago con estos pómulos de huarpe
y esta barba telar encanecida?
¿Y qué con mi memoria irreverente
que no quiere olvidar y que no olvida?
¿Y este idioma curtido a la intemperie
sobre el idioma muerto de mi raza?,
¿Con esta antigüedad de antigua piedra
y la genealogía de mis padres?
¿Qué hago con este polvo enamorado
de mi palabra nueva en tu palabra?

Madre de pueblos, loca y fundadora,
¿Por qué me habéis abandonado?
¿Dónde cayó el abuelo violador
que asesinó a mi abuelo milenario?
Y tengo que asumirte. Si te niego
seré el americano más cobarde.
Para saldar las cuentas del martirio
hay que aclarar las aguas.
Admitirte en la cruz del genocidio
y en la espada de sangre que es mi sangre.

Por las claras del día, madre ausente,
quiero verte la cara,
por trescientos millones de tu cría
y por quinientos años de olvidarnos.

De otro modo no vengas, si no vienes
a asumirte en la sangre de tu sangre.

Mis hembras han tejido en su paciencia,
telar continental, todas las sangres.

("Telar de la Sangre", Armando Tejada Gómez, 1992)

sábado, 9 de octubre de 2010

Setenta.



Love is real,
real is love
Love is feeling,
feeling love
Love is wanting
to be loved.

Love is touch,
touch is love
Love is reaching,
reaching love
Love is asking
to be loved.

Love is you,
you and me
Love is knowing
we can be.


Love is free,
free is love
Love is living,
living love
Love is needing
to be loved.


Free as a bird,
it's the next best thing to be
Free as a bird.

Home, home and dry,
Like a homing bird I'll fly,
As a bird on wings.

Whatever happens to
the love that we once knew?
Can we really live without each other?


When did we lost the touch
that seemed to mean so much?
It always made me feel so...

Free as a bird,
it's the next best thing to be
Free as a bird.

Home, home and dry,
Like a homing bird I'll fly,
As a bird on wings.

Whatever happens to
the love that we once knew?
Always made me feel so free...


Free as a bird,
it's the next best thing to be,
Free as a bird,
Free as a bird,
Free as a bird.


domingo, 3 de octubre de 2010

¡Hey, hey, sonríe!


"La vida es una obra de teatro que no permite ensayos. Por eso, canta, ríe, baila, llora, y vive intensamente cada momento de tu vida... antes de que el telón baje, y la obra termine sin aplausos".

Charles Chaplin

jueves, 30 de septiembre de 2010

sábado, 25 de septiembre de 2010

Viernes, 2 de abril de 1943


"Querida Kitty:


¡Ay! ¡Otro punto negro en mi haber! Anoche, cuando ya estaba acostada aguardando a Papá, que debía rezar conmigo, antes de darme las buenas noches, mamá entró, se sentó en mi cama y preguntó con mucha amabilidad:
- Ana, ya que papá no ha llegado aún, ¿quieres que recemos juntas esta vez?
- No, mamá - contesté.
Mamá se levantó, vaciló un poco y se dirigió lentamente hacia la puerta; se volvió de pronto, con un gesto de amargura en la cara, y dijo:
- Prefiero no enojarme. El cariño no puede imponerse.
Cuando cerró la puerta, tenía los ojos anegados en llanto.

Me quedé quieta, comprendiendo que la había rechazado brutalmente, pero sabía que no habría podido responderle de otra manera, ya no puedo fingir y no quería rezar con ella a disgusto. Lo que me pedía era simplemente imposible.
Sentí lástima de mamá, la compadecí de todo corazón pues por primera vez me di cuenta de que mi frialdad la dejaba indiferente. Su rostro reflejaba gran tristeza cuando dijo que el cariño no podía imponerse. La verdad es dura. Y también es verdad que mamá ha rechazado sus observaciones sin tacto y con su sentido de humor que encuentro sin gracia. Su corazón se estrujó al comprobar que todo amor entre nosotras ha desaparecido, así como el mío se estremecía al recibir cada día sus duras palabras.
Mi madre ha llorado largo rato y ha pasado la noche en blanco. Papá ni me mira y cuando sus ojos se cruzan con los míos, puedo leer en ellos: ¿Cómo has podido ser tan mala, cómo le has podido causar esta pena a tu madre?
Ellos esperan que yo me disculpe, pero es imposible hacerlo en estas circunstancias, porque lo que he dicho es una verdad que tarde o temprano mamá se verá obligada a reconocer. La indiferencia que aparento ante las lágrimas de mamá y las miradas de papá es real. Por primera vez ambos se percatan de lo que siempre he sentido. No puedo sino apiadarme de mamá, quien ha encontrado en mí el reflejo de su propia actitud. Por mi parte he resuelto callarme, manteniendo las distancias; no evadiré ninguna verdad, sea la que fuere, pues cuanto más tarde en decirla, más costará oírla.
Tuya, Ana."


EL DIARIO DE ANA FRANK.


Ana Frank nació el 12 de junio de 1929, tres meses antes de que se desencadenara una depresión económica como nunca había sufrido el mundo industrializado. Hasta entonces, Frankfurt ofrecía una próspera vida comercial y de negocios, pero el padre de Ana quiso probar fortuna en la hermosa capital holandesa, Amsterdam; pero no sólo había abierto los brazos a los judíos esta ciudad, sino que también a otros perseguidos por sus creencias como los hugonetes del siglo XVI y los puritanos ingleses en el XVII. Estaba lleno de paz y libertad, que en 1933 comenzaría a decaer... cuando Adolf Hitler se hizo con el poder de Alemania. Ana tenía 4 años.

Ya en 1941, los judíos se veían obligados a llevar una estrella amarilla, a ceder sus bicicletas, tenían que ir a pie ya que no podían usar el tranvía ni conducir un coche, realizaban sus compras en establecimientos exclusivamente para judíos y en un tiempo de máximo 2 horas por la tarde. No podían salir después de las 8 de la noche, ni participar en deportes públicos, ni entrar en instalaciones deportivas, ni relacionarse con cristianos... Y lo peor, es que no solamente esto pasaba con judíos, sino también con gitanos, deficientes físico y mentales, y homosexuales.
Ana tuvo que ir a cursar la Segunda Enseñanza en una secundaria judía junto con su hermana Margot, unos dos años mayor que ella, y a la que quiso con toda su alma.

Ella, su familia, y otra familia más, tuvieron que mudarse a un Anexo Secreto, donde llegaban todas las noticias de las derrotas alemanas y fueron devolviendo la esperanza a sus ocupantes de que su salvación podía hallarse próxima, pero la Resistencia holandesa con sus sabotajes encendían aún más los ánimos de las fuerzas de ocupación y los alemanes contestaron a ellos y los procesos y fusilamientos estuvieron a la orden del día. En 1944, cuando la guerra iniciaba su ocaso favorable a los aliados, las deportaciones a los campos de concentración y exterminio se hicieron masivas.

El 4 de agosto de 1944, asaltó el Anexo Secreto la policía secreta del Estado nazi, dirigida por Himmler, y sus ocupantes con la familia Frank a la cabeza, fueron detenidos, y enviados a Westerbok como primera parada hacia el terrible campo de exterminio polonés de Austwitz.

En enero de 1945 los aliados alcanzaron el Rin, pero el tifus había acabado ya con los prisioneros del campo. Ana presenció la muerte de su hermana mayor Margot, así como la de la señora Van Daan (madre de la otra familia que convivía con ella en el Anexo Secreto). Pudo ver a su amiga Lies en quien quizás encarnó el nombre de Kitty, la amiga ideal a quien dirige su Diario, y las dos lloraron por no haber podido vencer al destino, entonces que la liberación se hallaba tan cerca... Ana tenía la convicción de que su fin era cuestión de semanas y así falleció llena de paz y con la entereza que había demostrado en su vida. El mes de marzo de 1945 había iniciado ya su singladura, Ana todavía no había cumplido los 16... Dos meses después Holanda volvía a ser independiente.

Ana había redactado casi día a día las vicisitudes de la ocupación alemana de Holanda y más concretamente la de Amsterdam. El destino quiso que su Diario se conservara y llegada la ansiada paz, pudiera publicarse para convertirse en un testimonio de primer orden. Otto Frank, su padre, hizo circular en copias el Diario entre los conocidos, hasta una editorial lo publicó a bombo y platillo; pronto fue vertido a varios idiomas. El teatro y el cine se inspiraron en su argumento.

Ella no cesaba de repetir: Quiero seguir viviendo después de mi muerte, y gracias a su Diario, sin ninguna duda lo consiguió.


Martina.

(información sacada de la edición de la editorial Gernika, libro impreso en México)

domingo, 18 de abril de 2010

O número que enche todo Vigo de intriga…


Nesta imaxe aparece o número que hai por todas as paredes de Vigo, o 26945.
Apareceu polo nadal de 2009, ou a principios do ano 2010... non é moi segura a fecha de aparición. Do que sí se está seguro é de que estos números foron pintados por máis dunha persoa, xa que se nota o cambio de letra en cada pintada. En algunhas nótase que as pintó con coidado, pero en outras parece que mandou ao seu sobriño de 5 anos a pintar o numeriño, ou incluso que tiña outro número na cabeza cando o pintaba.
A xente está como tola con ese numeriño que acosa Vigo, e tamén a Pontevedra, Coruña, e algunhas outras cidades. Pero a pregunta é: que significa? Porque o puxeron? Podemos descartar que o número refírese á data 26/09/1945, xa que nalgunhas pintadas, como a da imaxe, aparece o número con un punto entre o seis e o nove, polo que deducimos que é unha cifra: vinteseis mil novecentos carenta e cinco. O máis curioso é que hai unha páxina web, tamén pintada nalgunhas paredes das cidades,
http://www.26945.org/. Cando entrabas nesa páxina, encontrabas unha fecha, 15/04/2010.
Había teorías de que ese número significaba que o 15 de abril de este ano vendrían os nazis a Galiza, porque 2+6=8; 9+4+5=18; 818=H&H - Heinz Hitler. Iso é marear a perdiz, pero son soamente teorías... Tamén estaba a teoría de que ETA ou outro grupo terrorista calquera iba a poñer unha bomba ou algo parecido. Incluso, existía a teoría de que o 15/04/2010 é o fin do mundo... pero creo que si o mundo fora a acabarse, a ciencia xa encontraría algo, como un meteorito.
E eu, que creo que todas esas teorías son absurdas, pensaba que isto do 26945 é algo parecido ao que pasou en Italia, que o creador de [i]A-Style[/i] colocou pegatinas co logotipo desta marca de roupa por todo o país, que é unha especie de A que recorda a unha parella nunha postura sexual:Esta teoría era a que máis acertada me parecía: a xente que pintou o numeriño polas cidades quería facer publicidade dalgunha cousa, como un pub ou algo semellante que se abriría o 15 de abril.
Pero, ao parecer, a miña teoría como as demáis, foi errónea: o 15 de abril xa pasou, e xa aparece na páxina o que significa 26945. Cando entras, aparece:
"Galiza perde 26945 falantes de galego cada ano: Hoje o nosso País perde falantes. 26945 falantes de galego menos cada ano. Nos últimos meses vimos espalhando este número polas rúas do País. Desde hoje começamos umha campanha pedagógica para que todos os galegos e galegas saibam que a nossa língua está a ser sustituida polo castelhano a um ritmo de 26945 falantes por ano."
Esa é a introducción do texto que aparece no blog, e ao final, non foi o que ninguén dixo. É unha campaña galeguista para poder reavivar o galego que se está perdiendo por culpa de moita xente, residente en Galiza, que fala castelán porque o prefire antes que o galego, deixando morrer a lingua natal da nosa Galiza.
Aunque Vigo, Pontevedra e outras cidades quedaran un pouco "porcas" polas pintadas, é por unha boa causa, e unha causa moi importante para Galiza e os seus habitantes. Eu son arxentina, pero aunque me coste falar galego (que xa aviso que si teño algunhas faltas nestra entrada, síntoo moito), o vou facer, para axudar a Galiza e á súa lingua. ¡Moi ben, creadores do 26945! ¡Moi ben!

domingo, 21 de febrero de 2010

The Kooks.



Este grupo inglés fue formado en Brighton en 2004. Se conocieron en el Instituto de Música Moderna de Brighton.
Tomaron el nombre del grupo de la canción Kooks de David Bowie. Los miembros originales eran Luke Pritchard (guitarra rítmica y voz), Hugh Harris (guitarra principal), Max Rafferty (bajo) y Paul Garred (batería y percusión). En 2008, Rafferty fue reemplazado por Dan Logan, y en 2009, Logan fue reemplazado por Peter Denton.
El primer álbum de The Kooks, Inside In/Inside Out, fue lanzado en 2006 por una discográfica independiente inglesa (Virgin Records), y se convirtió en su álbum debut. Vendió al rededor de dos millones de copias, y seis de sus canciones fueron top 40. Su segundo álbum, Konk, lanzado en abril de 2008, fue directamente número uno en el Reino Unido, y vendió al rededor de sesenta y cinco mil copias.
The Kooks toca indie rock inglés. Algunas de sus canciones más conocidas son:



(music video - http://www.youtube.com/watch?v=r-KnNVoFsCc)




(music video - http://www.youtube.com/watch?v=pquhYpGHrlw)




(music video - http://www.youtube.com/watch?v=n2hvylRmbPA)

Tienen otros sencillos como Ooh La, Shine On y Sway.









La banda empezó a llamar la atención de los principales medios gracias a su primer álbum, y al premio que ganaron en 2006 en los MTV Award por la mejor actuación del Reino Unido e Irlanda, y una nominación a los Brit Awards por la canción She Moves In Her Own Way.

En 2006 grabaron The King & I para el álbum caritativo/solidario llamado Colours Are Brighter.



Y ésta, es su página oficial: http://www.thekooks.co.uk/