viernes, 11 de diciembre de 2009

A liberdade.


- ¿E se non se trata dun lobo? -di Ana, aínda irada-. ¿E se é un lobishome, vano matar?
- Recoñezo que ando coa mosca detrás da orella. Pero teña dúas patas ou catro, ha caer. A miña nitro fúrao todo.
- ¿E cre que eso está ben? Señor padre, ¿non son os lobos criaturas de Deus?
- Filla -di o crego-, Deus fixo moitas criaturas. Pero débenlle temer ó home, e estar supeditadas a el. Ben o din as Escrituras.
- Pero, sendo criaturas do Señor, debemos respectalas. Mellor é deixarlles os montes, que son seus. Se as arrombamos é cando se botan a nós. ¿Temos dereito a esnaquizalas como fixeron os mouros cos nosos soldados?
- Vexo que cres en lobiños bos e nos tempos de paz e de harmonía. Pero eu non che son san Froilán. Escoita, rapaza -prosegue o crego-, vouche contar unha historia. Días pasados confesei un lobo. Estaba eu na igrexa parroquial e pasou el por alí, e arrepentiuse da súa engolemia e veu onda min. "Padre", díxome, "quero confesar os meus pecados" e confesoumos. "Es un lanfrán e un lambón e voute poñer a dieta de ermitán, se non non hai absolución", díxenlle eu. "Pero, padre, non me pode facer eso, eu son un animal do monte e teño que comer o que me mande o bandullo." "Ou eso ou non hai perdón." "Padre, quero ser un bo cristián, pero paréceme que eso vai contra as normas do Altísimo. Un lobo non pode ser vexetariano." "Polo menos debes facer xaxún." "¿E que é o que podo comer?" "Libra e media de carne ó día." "Pouco é pero... bóteme a beizón, que se me vai a ocasión." Dicía eso porque vira pasar polo prado unha vaca e a súa xata. Deille a absolución e marchou de contado a comer nai e cría. Fun detrás del, chameille a atención e díxome: "A ocasión para quen a apaña, a libra é a nai e a media é a xata." "¿Pero con que sistema pesas ti?", pregunteille, e el: "Eu, como non teño roldana, peso como me dá a gana." Xa ves, filla, a lei do lobo non é a nosa. O lobo lobo é, e como lobo se comporta, e as boas palabras non valen de nada. Ó lobo, matalo e vender o pelello.
- A miña filla defende os lobos como defende os pobres. Avergóñame diante da xente.
- Son cousas da mocidade -terciou o cura-, cabeciñas cheas de paxariños, e o que é peor, de paxariños preñados.
- Bótaselles a culpa ós lobos do que fan os homes e os cans -saltou Ana, e nunca me pareceu tan fermosa e tan pálida.
- Así que -riu o crego- non foron os lobos os que comeron os nenos e a pastora.
- Se cadra, si. Pero, falando de fábulas, eu tamén sei unha. É aquela na que se atopan, no luscofusco, un lobo e un can, e inician unha conversa. O lobo pasa moita fame e está fraco coma un labrego. O can vive a corpo regalado, e está gordo coma un cura, dispensando, don Laureano. Porque é un inverno coma este, e chove, e neva, e non hai que comer, e o can está mantido polo amo. Botan a falar, e o can dille ó lobo que se veña canda el, que alí o coidarán a cambio de nada. Non hai nin que traballar, só ser submiso ó home. E gardar a casa, que se fai así: se o que vén é un señor importante, agachar as orellas e calar; se é un pobre, un moinante ou unha muller, ladra e, se se tercia, mordela, para demostrar que caste de xente se quere por alí. E con eso está todo feito. E van, pero, mentres baixan do monte, o lobo fíxase na marca que ten o can no pescozo, e pregúntalle por ela, e o can dille que non é nada, que é a marca da correa que lle poñen polas noites. E o lobo pregúntalle se polas noites non lle ouvea á lúa, se non sae de caza, se non corre polos montes. E o can contesta a verdade, que dorme na canceira. E o lobo dille que non vai con el, que quere ser fraco e libre no monte, e o can pregunta por qué, e o lobo fálalle da liberdade. Pero o can non entende esa palabra. Por eso lles tedes tanta manía ós lobos, porque son libres -conclúe a rapaza.

(c) Xosé Miranda. Pel de lobo (capítulo 5).

martes, 8 de diciembre de 2009

No quiero dejarte ir.


Waking up, lost in a fog,
You were the light that led me home.
Over come, thought I was strong,
Thought I could make it on my own.
I fooled myself, but believe me now...

'Cause I don't wanna let you go.
I'd be lost without you.
I think you should know...
I'm here, and I don't wanna let you go!

Lying here, under the stars,
I feel the beating of your heart.
By your side, that's were I'll be.
You can put your trust in me.
I'll hold you tight, just stay tonight...

'Cause I don't wanna let you go.
I'd be lost without you.
I think you should know...
I'm here, and I don't wanna let you go!

I've been waiting for you,
I've built my world around you.
Let me show you how.

'Cause I don't wanna let you go.
I'd be lost without you.
I think you should know...
I'm here, and I don't wanna let you go!

Oh, 'cause I don't wanna let you go...



Ross Copperman (1 de Octubre del 1983), es un cantautor estadounidense. Esta canción es de su último disco, "Welcome to Reality" (2008). Y aquí dejo su web:
http://www.rosscopperman.com/

sábado, 24 de octubre de 2009

Nada ni nadie.


Sus dedos cálidos recorrieron mis brazos desde los hombros a las muñecas, esparciendo fuego por toda mi piel.
-Pareces una ninfa del bosque en medio de los árboles -me susurró al oído.
-Adoptaré la costumbre de meterme en medio de los árboles.
Se echó a reír y el sonido hizo que se me cerraran los ojos y que los labios se me distendieran en una gran sonrisa.
-No es necesario -repuso-. Para mí siempre serás lo mejor.
-Le dijo el último hombre de la Tierra a la última mujer de la Tierra en vísperas de su separación.
Mi sonrisa se desvaneció mientras hacía este comentario. En estos tiempos las sonrisas no duraban mucho.
Él suspiró. Su aliento en mi mejilla era fresco en comparación con el aire ardiente del desierto.
-A Jamie le sentaría mal ese comentario.
-Es todavía un niño. Te pido por favor que lo mantengas a salvo.
-Hagamos un trato -me ofreció Jared-: tú te mantienes a salvo y yo le protegeré lo mejor posible. De otra forma no hay nada de qué hablar.
Era solo una broma, pero no podía tomármela a la ligera. No habría garantías una vez que estuviéramos lejos el uno del otro.
-No importa lo que pase -insistí yo.
-No va a ocurrir nada, no te preocupes -sus palabras casi carecían de sentido, eran un desperdicio de energía, pero su voz merecía ser oída con independencia del mensaje que transmitiera.
-Vale.
Tiró con fuerza de mis muñecas hacia un lado, me hizo darme la vuelta con el impulso e incliné la cabeza contra su pecho. No sabía con qué comparar su aroma. Era suyo nada más, tan único como el olor del enebro o el de la lluvia en el desierto.
-No nos perderemos el uno al otro -prometió él-, porque siempre volveré a encontrarte -cuando Jared hablaba no podía mantener el tono serio durante mucho tiempo-. No importa lo bien que te escondas. Soy invencible jugando al escondite. Con los ojos tapados.
-Empieza ya -mascullé... mientras intentaba disimular que las lágrimas me habían formado un nudo en la garganta.
-No tengas miedo. Vas a salir bien de ésta. Eres fuerte, rápida y lista.
[...]
-¿Y tú? -le pregunté con la voz embragada por la emoción. No estaba segura de poder soportar físicamente la despedida que se avecinaba-. ¿Te mantendrás a salvo?
-Ni el cielo ni el infierno me separarán de ti, Melanie.

(c) Stephenie Meyer. The host.

jueves, 11 de junio de 2009

Eco.


En otros tiempos, la ninfa Eco había sabido decir. Y con tanta gracia decía, que sus palabras parecían no usadas, jamás dichas antes por boca ninguna.
Pero la diosa Hera, la esposa legal de Zeus, la maldijo en uno de sus frecuentes ataques de celos. Y Eco sufrió el peor de los castigos: fue despojada de voz propia.
Desde entonces, incapaz de decir, sólo puede repetir.
La costumbre ha convertido esta maldición en alta virtud.

(c) Eduardo Galeano. Espejos.

miércoles, 29 de abril de 2009

"Romeo And Juliet"



A lovestruck Romeo sings the streets a serenade
Laying everybody low with a lovesong that he made
Finds a streetlight steps out of the shade
Says something like you and me babe how about it?
Juliet says hey it's Romeo you nearly gave me a heart attack
He's underneath the window she's singing hey la my boyfriend's back
You shouldn't come around here singing up at people like that
Anyway what you gonna do about it?
Juliet the dice were loaded from the start
And I bet and you exploded in my heart
And I forget I forget the movie song
When you gonna realise it was just that the time was wrong Juliet?
Come up on different streets they both were streets of shame
Both dirty both mean yes and the dream was just the same
And I dream your dream for you and now your dream is real
How can you look at me as I was just another one of your deals?
Well you can fall for chains of silver you can fall for chains of gold
You can fall for pretty strangers and the promises they hold
You promised me everything you promised me thick and thin
Now you just say oh Romeo yeah you know I used to have a scene with him
Juliet when we made love you used to cry
You said I love you like the stars above I'll love you till I die
There's a place for us you know the movie song
When you gonna realise it was just that the time was wrong?
I can't do the talk like the talk on the TV
And I can't do a love song like the way its meant to be
I can't do everything but I'd do anything for you
Can't do anything except be in love with you
And all I do is miss you and the way we used to be
All I do is keep the beat the bad company
All I do is kiss you through the bars of Orion
Juliet I'd do the stars with you any time
Juliet when we made love you used to cry
You said I love you like the stars above I'll love you till I die
There's a place for us you know the movie song
When you gonna realise it was just that the time was wrong?
A love struck Romeo sings the streets a serenade
Laying everybody low with a love song that he made
Finds a convenient streetlight steps out of the shade
Says something like you and me babe how about it?
--------------------------------------------------------------------------------
Romeo, enfermo de amor, canta una serenata callejera
deprimiendo a todo el mundo con su canción de amor.
Encuentra una farola apropiada, sale de las sombras,
y dice algo así como: "¿Qué hay de nosotros, nena?"
Julieta dice: "¡Ah! ¡Es Romeo!,
casi me matas del susto"
Él, bajo la ventana.
Ella canta "¡Laralá! Mi chico ha vuelto"
No deberías venir por aquí,
despertando a la gente con tus canciones.
De todos modos, ¿qué le vamos a hacer?
"Julieta, los dados estaban trucados desde el principio
y aposté y estallaste en mi corazón
y olvidé, olvidé... la canción de la película.
¿Cuándo te vas a dar cuenta de que, simplemente,
no era el mejor momento? Julieta"
Van por distintas calles,
calles de vergüenza
ambas sucias, ambas vulgares,
y el sueño era el mismo.
Y soñé tu sueño por ti
y ahora tu sueño es real.
¿Cómo me puedes mirar
como si yo fuera uno mas de tus líos?
Puedes ceder por cadenas de plata,
puedes ceder por cadenas de oro,
puedes enamorarte de atractivos desconocidos
y de sus promesas.
Tu me lo prometiste todo,
me prometiste el oro y el moro,
y ahora sólo sueltas: "¿Romeo?
Ah! Sí, tuve una historia con él."
Julieta, cuando hacíamos el amor solías llorar
Te decía: "Te quiero como a las estrellas del firmamento.
Te querré hasta la muerte"
Hay un lugar para nosotros, ya conoces la canción
¿Cuándo te vas a dar cuenta de
que no era el momento apropiado, Julieta?
No se hablar como lo hacen en la TV
y no se hacer una canción de amor como se debería hacer.
No lo puedo hacer todo, pero haría cualquier cosa por ti.
No puedo hacer nada excepto estar enamorado de ti.
Todo lo que hago es extrañarte, y a la forma como estabamos juntos.
Todo lo que hago es mantener el latido y las malas compañías.
Todo lo que hago es besarte a través de los versos de un poema.
Julieta, haría las estrellas contigo en cualquier momento.
Julieta, cuando hacíamos el amor solías llorar.
Te decía: "Te quiero como a las estrellas del cielo.
Te querré hasta la muerte"
Hay un lugar para nosotros, ya conoces la canción
¿Cuándo te vas a dar cuenta de
que no era el momento apropiado, Julieta?
Romeo, enfermo de amor, canta una serenata callejera
deprimiendo a todo el mundo con su canción de amor.
Encuentra una farola apropiada, sale de las sombras,
y dice algo así como: "¿Qué hay de nosotros, nena?"

sábado, 25 de abril de 2009

Dos caminos.




Una tarde primaveral. El cielo azul colorea a las personas con su belleza. Los árboles floridos mueven sus hojas tranquilamente. Y yo, estoy corriendo una carrera larga, muy larga, con una cinta elástica atada a la cintura. El camino que tengo que recorrer es difícil, lleno de obstáculos, pero el paisaje que lo forma llama mucho mi atención. Tiene árboles y arbustos, flores y animales que disfrutan de ellas. La belleza de aquel sitio mejora por cada paso que doy. Ya estoy a punto de llegar a la meta, donde la cinta debería cortarse, pero unos metros antes, la cinta llegó a su fin: es demasiado corta como para llegar a la meta con ella. Al ser elástica, me devolvió al principio del camino de la carrera, y me mareé por el golpe que me dí al caer en el suelo. Cuando me levanté y abrí los ojos, el camino era distinto. Tenía que escoger entre dos caminos diferentes, cada uno aparentemente hermoso, pero... ¿quién sabe lo que hay más allá?
Aunque claro, siempre me queda la opción de retroceder y abandonar...

(c) Martina.

viernes, 27 de marzo de 2009

Desearía que estuvieras aquí.



Acostada en mi cama escuchaba wish you were here, y disfrutaba de cada nota de la música que salía de aquel aparatito que la emitía. De pronto, el suelo empezó a vibrar y el volumen de la música subió. Ya no escuchaba nada más que la música y las vibraciones, era como si el mundo exterior no existiese. Y el suelo seguía vibrando, y a medida que vibraba más, el volumen se hacía más alto. Quise levantarme pero no pude, las sábanas de mi cama se estiraban y me apretaban. Quedé atrapada entre mis mantas. El suelo seguía vibrando cada vez más y el volumen de la música subía. No paraba. Volví a intentar salir, y esta vez mi escapada fue exitosa: las sábanas aflojaron y cayeron al suelo haciendo un terrible ruido. Habían quedado duras como la piedra. Me levanté, aturdida por el volumen de la música y asustada por las vibraciones que iban llenando mi cuarto. Di vueltas por toda la habitación. Grité. Y las vibraciones no paraban... Y la música seguía subiendo...

So, so you think you can tell
Heaven from Hell, blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil? Do you think you can tell?
And did they get you trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees? Hot air for a cool breeze? Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?


Volví a gritar, pero nadie me escuchaba. De mi boca no salía sonido ninguno. Bajé la mirada y vi unas grietas en el suelo. Mi corazón palpitaba rápido, muy rápido. El miedo que me poseía estaba cubriendo mi cuerpo, y temblaba más que nunca. Entonces, de pronto, las vibraciones pararon, la música estaba con el volumen con el que había empezado a sonar, y mi voz ya producía sonidos; pero las grietas no desaparecieron, y el miedo tampoco. Mi corazón palpitaba a un ritmo increíble, y las grietas crecían, se hacían más grandes y largas, y el miedo crecía junto con ellas. El suelo se abrió y caí en un agujero negro, sin fondo. Y la música resonaba en la oscuridad...

How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl,
year after year, running over the same old ground.
What have we found? The same old fears, wish you were here.


(c) Martina.

jueves, 26 de marzo de 2009

¿Es que no vas a reaccionar?


Llegué a la playa y me quité los zapatos. Comencé a caminar sobre la arena, por primera vez, áspera. Las plantas de los pies me dolían, pues la arena me raspaba y me hacía mucho daño. Llegué a la orilla y mis pies se mojaron, pero la arena seguía haciéndome daño. Me di la vuelta para mirar a una persona que me observaba mientras estaba a punto de arriesgarme a perder la vida por él... o quizá no. Y no hacía nada por impedírmelo. Cuando volví a dirigir la vista hacia el océano, grande y profundo, divisé a un chico que parecía estar haciendo lo mismo que yo estaba a punto de hacer. Él me vio y movió una mano, en forma de saludo. Descubrí en su mirada que él lo hacía por lo mismo que yo, por la misma persona. Volví a darme la vuelta para mirar a esa persona, que seguía observándonos, sin hacer nada.
Deseé por un momento que apareciera una barrera delante de mí que me obligue a retroceder y estar con él... pero, después pensé que el chico que estaba delante de mí, a punto de ahogarse en el vasto océano, lo deseaba tanto, o incluso más que yo. Y me di cuenta de que, si esa barrera le apareciera a él en vez de a mí, sería mejor. Al fin y al cabo, ese chico es mi mejor amigo...

(c) Martina.

Amistad ante todo.

Me tiré al pozo con esperanza, pensando que el agua estaba lo bastante alta como para poder salir si todo salía mal. Por lo tanto, no pude salir. Las ropas se me mojaron y el agua seguía bajando, se evaporaba. Intentaba subir, escalar por las piedras, pero estaban lo suficientemente mojadas como para resbalarme y volver a caer. El agua seguía bajando, se evaporaba. Estaba dejando de ver la luz, apenas se distinguía un rayo de sol cada vez que alzaba la cabeza. El agua seguía bajando, se evaporaba, y las puntas de mis pies ya casi tocaban el fondo.
En el pozo me acompañaba un chico que cada vez se ahogaba más, puesto que él ya estaba más abajo que yo, tocando el fondo. Puedo asegurar, con toda certeza, que él deseaba tanto como yo que una persona le tire una cuerda por la que subir, y no que una nube le ayude a salir. Quizá, esa nube nos haga el momento más de ensueño, pero cuando la nube ya no aguantara más nuestro peso, nos tiraría de vuelta al pozo. Necesito, y deseo, esa cuerda por la que salir. Aunque sinceramente me haría más feliz que la cuerda sea tendida al chico que me acompaña aquí dentro. Yo seguiría encerrada, pero verle sonreír sería mi cuerda de salida.

(c) Martina.